78, 33, 45… Dakikada yaptıkları devir sayısına göre sınıflandırılan plaklar; malzemelerinin sertliği, ağırlığı ve ses izlerine göre ayırt ediliyorlar. 78 devirli, yani nam-ı diğer taş plak, üretiminde kullanılan hammaddenin hassas ve esnemeyen yapısı dolayısıyla diğerlerine göre daha çabuk kırılıyor. Diğer plaklardan 78 devirliyi ayıran bir diğer fark ise her iki yüzüne yalnızca birer parça kaydedilebilmesi. Son olarak, manuel ve elektrikli gramofon haricinde bu plakları çalmanın mümkün olmadığını da söylemek gerek. 

  Genellikle kurma koluyla çalışan gramofonun ana mekanizması çok sayıda dişli çark, mil kombinasyonu, fren sistemleri ile yavaşlatılan ve hızlandırılan devir ayarları içeriyor. İçerisinde çok fazla mekanik aktarım organı bulunması nedeniyle fazlaca karmaşık bir yapıdan bahsediyoruz aslında. Günümüzde bu parçaların bulunması zor, hatta neredeyse imkansız. Gramofon tamirinin meşakkatinden bahseden Mehmet Öztekin, “Sabır isteyen bir iş. Üzerinden 120 sene geçmiş bir aletin parçası yok, hiçbir şeyi yok. Doktor hasta ilişkisi gibi. Bir başka cenazenin organlarını bir başka hastaya aktarmak gibidir gramofon tamiri. Geçmişte bir takım bozulmuş, yarısı yok olmuş gramofonların diğer gramofonlara kullanılması gibi. Git, şu parçayı al diyemezsin. Çünkü o parçanın ne üretimi var ne de satışı. Hangi çatıda, bodrumdadır bilemezsin. Gramofon tamiri, dediğim gibi çok zahmetli bir iş ama her türlü tamiri mümkün. Önemli olan gramofonunun çaldığı plaklar. Bu taş plaklar bozulursa eğer, geri dönüşü yok. Müzeyyen Senar, Hamiyet Yüceses, Münir Nurettin, Zeki Müren… O kadar kıymetliler ki, bu plakların zarar görmesinin geri dönüşü yok.’’ şeklinde konuşuyor.